© Foto Hielco Kuipers
LISSE
Joris Zandbergen
De enige honk- en softbalvereniging in de Duin- en Bollenstreek is een halve eeuw oud. In 1970 gingen een softbalclub uit Lisse en een honkbalvereniging uit Hillegom samen verder als het Lissese Flags.
Ernst Jan van Markus is net zo oud als zijn club en van die vijftig jaar is hij al 44 jaar lid van Flags. Eigenlijk is hij de penningmeester van de vereniging, maar hij staat ook te boek als interim-voorzitter, softbalspeler en coach van het vrouwenteam.
„Begin 1976 ben ik lid geworden”, vertelt Van Markus. „Ik kom uit een honkbalfamilie. Mijn oom honkbalde op niveau in Haarlem, mijn vader
komt daar ook vandaan, en ik ging in de kinderwagen al mee naar honkbal. Wat de meeste kinderen hadden met voetbal, had ik met honkbal. Thuis werd er veel over gepraat. Ik deed altijd mijn oom na, die was pitcher. Toen zeiden ze: ga eerst maar normaal die sport leren. Het is, nog steeds, een familiegekte, dat spelletje. De World Series zijn net afgelopen. Ik zat ’s nachts voor de tv, maar ook mijn ooms en vader. Dan hebben we via de app de hele tijdf contact.”
De Engelse naam voor lisbloem is flag en zo komt de club aan zijn naam. Flags heeft rond de honderd leden, verdeeld over negen teams. „Midden jaren tachtig hadden we tweehonderdvijftig tot driehonderd leden”, zegt Van Markus. „Qua ledental zaten we in de toptien van het land. De teamsporten waren toen erg populair. Nu is daar minder animo voor en is het accent verschoven naar individueel sporten. Onze sport is soms populair en soms weer een tijd niet. Dat heeft deels te maken met of we gezien worden. Nu is er weinig aandacht voor op tv bijvoorbeeld. Op scholen werd en wordt het gedaan, maar dat levert geen leden op. Het is ook een vrij moeilijke sport om in te stappen.”
Flags heeft zich ooit weten op te spelen tot de tweede klasse in het honkbal en het vrouwensoftbal, terwijl de mannelijke softballers zelfs op het hoogste niveau hebben gespeeld. Toch is topsport niet het ultieme doel van de club. Bij de eerste teams is het competitieve element zeker aanwezig, maar Flags is vooral een familie- en vriendenclub. „Ik heb mijn vrouw Wendy op de club leren kennen. Er zijn veel stellen op de club. Nu komen we ook op de tijd dat hun kinderen in de jeugdteams gaan spelen. We spelen om te winnen maar de gezelligheid staat inmiddels voorop. Dat is ook waarom mensen kiezen om bij ons lid te worden. Na elke thuiswedstrijd houden we, normaal gesproken, een barbecue. Kostprijs slechts een tientje. Tegenstanders blijven vaak ook hangen. Dan krijg je toch een beetje zo’n sfeer die in Amerikaanse stadions hangt. Soms zitten er veertig man tot in de late uurtjes te barbecueën. Dat is goed voor de kantine en dus is dan ook de penningmeester blij.”
Een van de dieptepunten is dat het ledenaantal ooit daalde tot onder de zeventig, en een hoogtepunt is zeker de reis naar Tsjecho-Slowakije in de jaren tachtig met de drie topteams, waarbij er werd gespeeld in Praag en Bratislava en de overnachtingen plaatsvonden in het voormalig olympisch dorp.
Hoe mooi een vijftigste verjaardag ook is, vieren gaat even niet. „We zijn een paar jaar geleden al begonnen met het inventariseren van oud-leden”, zegt Van Markus. „Via sociale media zijn er een heleboel mensen gevonden en aangeschreven. De planning was om op 28 juni een groot feest te houden, maar door corona hebben we dat geschrapt. Het had in die periode
misschien net gekund, al is het de vraag of er echt animo was geweest. We bestaan vijftig jaar en sommige leden van het eerste uur zijn in de tachtig. We willen uiteraard hun gezondheid niet in de waagschaal stellen voor een feestje. Nu richten we op 3 juli 2021. Hopelijk kunnen we volgend jaar wel uitpakken. Om iedereen te laten zien dat we nog steeds bestaan, en dat we nog steeds druk doende zijn die mooie sport van ons te promoten.”
